Wie kent dit gezegde niet. Of anders gezegd: wat lijk je op je vader of op je moeder. In het gezin waarin we geboren zijn leren we normen en waarden kennen en de gewoontes die daar bij horen. Dat is een vanzelfsprekend proces; het is ons zo vertrouwd hoe we groot gebracht zijn, ook al is het misschien niet altijd even fijn geweest. Zo ontwikkelen wij overtuigingen en patronen. Bijvoorbeeld geen vuile was buiten hangen, je meegaand gedragen of juist het tegenovergestelde je eigenwijs opstellen, het altijd beter willen weten.
In het hier en nu, thuis, op school of op ons werk, bij vrienden of waar dan ook maar, herhalen we onbewust deze oude patronen. We kunnen er zelfs in verstrikt raken. Deze patronen, deze verstrikkingen zijn voor onszelf te herkennen door ons bijvoorbeeld bewust te worden van onze irritaties of frustraties. Op zo’n moment laten we ons triggeren door een op zichzelf klein voorval, dat ons toch ontzettend raakt. Als iets ons zó raakt, een te grote reactie voor de gegeven gebeurtenis, dan zegt het waarschijnlijk iets over ons van vroeger en we kunnen ons dan zo machteloos voelen.
Ook kunnen verstrikkingen naar voren komen, omdat we niet of nauwelijks beslissingen kunnen nemen om onze eigen weg te kiezen in het leven, los van ons ouderlijk systeem, omdat we ons dan bijvoorbeeld schuldig voelen, omdat het er zo anders uit kan zien. Hierdoor beperken we ons zelf, we durven dan nauwelijks fouten te maken. En toch alleen door te vallen en op te staan leren we onze mogelijkheden kennen. Bewust worden van de onbewuste verwachtingen van onze ouders is hierbij van groot belang.
Door gebruik te maken van een familieopstelling kan duidelijk worden wat er vroeger uit liefde in het gezin van herkomst is gebeurd. De kern van familieopstellingen is dit op te lossen door met ogen van liefde hiernaar te kijken.
Om in het hier en nu vrijuit te kunnen leven is het dus belangrijk dat we de patronen die vroeger in het gezin van herkomst zijn ontstaan, ons bewust worden.
Zoals hierboven gezegd: als kind doen we er onbewust veel aan -zo niet alles-, om de liefde van onze ouders te krijgen. Dit doen we uit liefde voor onze ouders. Kinderen verlangen naar harmonie binnen het gezin en zetten daarom hun eigen behoeften opzij. Zo kan een kind bijvoorbeeld door dik en dun loyaal zijn aan een ouder of een bemiddelaar worden of zich terugtrekken, zich niet laten zien, zodat niemand last van hem of haar kan hebben. Zo ontstaan die patronen. Hierdoor ontwikkelen we ons talent én het heeft ook een keerzijde dat dit onze valkuil kan worden. Het kind dat loyaal was t.a.v. de ouders kan later gemakkelijk over zijn grenzen gaan en van alles laten gebeuren, te dienstbaar zijn in de relatie thuis of op het werk. Ons hiervan bewust worden geeft ons inzicht in hoe de magische liefde van het kind voor de ouders in het gezin van herkomst goed was, maar niet werkt als model voor het hele leven.
In de begeleiding geef ik indien dit naar voren komt inzicht in deze situaties door erover te praten. Tevens kan het ook van meerwaarde zijn om een opstelling te doen. Hierdoor worden deze patronen voelbaar, zichtbaar en herkenbaar en het geeft inzicht hoe het vroeger thuis was. Het mooie is dat vervolgens ook duidelijk wordt wat er gebeurt, wat voor rust er komt, als iedereen de juiste plek inneemt. De ouders gaan hun eigen plek innemen met de verantwoordelijkheid die daarbij hoort waardoor de kinderen niet meer hoeven te dragen voor hun ouders. Zij kunnen hun eigen leven gaan leven.
Een opstelling krijgt gestalte doordat de cliënt bijvoorbeeld poppetjes neerzet vanuit het oude beeld van de cliënt. De poppetjes staan dan voor de gezinsleden. Patronen van dienen, dragen, zorgen voor, lijden, etc. kunnen zo helder worden. Een opstelling eindigt met een nieuw beeld van dat familiesysteem. Het nieuwe beeld kan zo een opening bieden om uit de verstrikking te komen. Ook kunnen we dit doen met behulp van vloerankers. Vloerankers kunnen voor personen worden neergelegd of het symbool zijn voor bijvoorbeeld: oordeel, verdriet, schuld, leven of dood. Je gaat dan op elke plek van een vloeranker ervaren hoe het daar voelt. Dit is heel bijzonder, geeft inzicht en verheldert veel.
Kortom in bepaalde gevallen is een constellatie, een opstelling, een mooie mogelijkheid om tot verdere verdieping te kunnen komen.
In het kort de ervaring van een cliënte:
Al mijn hele leven ben ik er privé voor familie en vrienden, zakelijk voor werkgever en collega’s. Mijn belangrijkste doel – zorgen voor verbinding. De laatste jaren lukte dat steeds minder goed, sterker nog, het lukte niet meer. Het kost(te) mij steeds vaker energie wat weer een unheimisch gevoel geeft. Ook lukt(e) het steeds minder om te genieten van mooie momenten, trots te zijn op succes. Het enige dat ik nog deed en doe is op de automatische piloot gaan.
Bij de pakken neer zitten, zit niet in mijn aard dus ik had al meerdere routes gekozen om uit die vicieuze cirkel te komen maar helaas steeds niet met succes, wel was mij verteld ‘signalen’ niet meer uit de weg te gaan. De belangrijkste kwam begin 2018, mijn partner kreeg te maken met heftige burn-out verschijnselen en viel volledig uit, en dat niet alleen voor zijn werk.
Zo kwamen wij via, via in contact met Jeannette Rietberg. Na een kennismakingsbezoek voelde ik het, dit zou wel eens de juiste route voor mij kunnen zijn om weer bij mijzelf te komen. Het werd uiteindelijk geen haptotherapie maar systemisch werken. Geconfronteerd worden met het systeem waaruit ik voortkom, bewust te worden van gewoontes die ik altijd onbewust als heel normaal heb ervaren. Soms zelfs gewoontes die hun oorsprong al hadden in de systemen van voor mijn eigen familiesysteem. De afgelopen maanden ben ik op een soort van ontdekkingsreis geweest, heeft Jeannette mij door mijn familiesystemen geloodst, heb ik inzichten gekregen waarom ik toch maar altijd wilde zorgen en geven. Makkelijk was en is het niet maar wel heel waardevol, ik leer mijzelf langzaam beter kennen en kan accepteren wie ik ben en waar ik vandaan kom maar vooral waar ik naar toe wil en misschien wel moet. Mijn uiteindelijke bestemming heb ik nog niet bereikt maar komt wel langzaam in zicht. Ik durf heel voorzichtig overtuigingen en gewoontes los te laten, onwijs spannend en enorm eng maar mijn vertrouwen komt met stapjes terug. Wordt vervolgd.
Hartelijke groet uit Grou, Bo(udina)
